411. Luisteren naar stilte (4)

Hoe kan iemand met enkele metalen repen, een doorschijnend paard creëren, dat zoveel kracht, elegantie, waardigheid en beweging uitstraalt?

Daarom keren we terug naar het sierlijke paard van Luc Coomans en de pendantpoëzie van de beeldenroute in Lo (tot einde september).

Heel uitzonderlijk pikken we hier andermans tekst, we kozen voor het verhaal van Henk Kooijman:

 

De bloedende wind

 

De mens staat temidden der windrichtingen

Hij waant zich een koning kraaiende weerhaan

Die de windrichting denkt te bepalen

 

Dit is het verhaal van een man:

Het was zomer. Er stond een droge storm uit het oosten.

Hooihopen vlogen over het land. In gele, vluchtige lokken

Woei het hooi van zijn wagen; de man, in woede ontstoken,

Stak naar de wind; daarna droop het bloed van de hooivork.

De man holde weg als een haas met een hond op z’n hielen.

 

Een molenaar zei: het is zonde

De wind te weerstaan, laat staan de wind te verwonden,

Want de wind was er al, toen wij nog niet wisten van waaien.

 

(De betrokken hooivork is nooit teruggevonden.)

 

Van: Henk Kooijman

Uit: Dorpsbewoner, Uitgeverij Holland, Haarlem, 1965

 

(foto: JGL4821)